ΒΡΑΧΑΤΙ - ΣΑΛΑΜΙΝΑ ...

[coppertone]

Χθες Σάββατο κάθισαν σωστά συνθήκες και προϋποθέσεις για μια βόλτα που ήθελα να κάνω εδώ και καιρό ... Βραχάτι – Σαλαμίνα. Οι προβλέψεις για τη μέρα ήταν τόσο καλές που η σκέψη να πάω και πάλι προς Ναύπλιο ή Ξυλόκαστρο δε με έφτιαχνε αρκετά ... συνεπώς : Πέμπτη προετοιμασία ... Παρασκευή μελέτη και τελευταία πρόβλεψη καιρού ... Σάββατο πετάμε προς Σαλαμίνα.

Απογείωση από το Βραχάτι γύρω στις 11:00 με μια σχεδόν ανύπαρκτη αύρα και με πλήρες φορτίο ... κλασσική μπροστινή ... το Fusion ήρθε πρόθυμα επάνω με μισό γκάζι και λίγα βήματα εμπρός ... έλεγχος, τέρμα γκάζι και δρόμο ...
Πλησιάζοντας στον Ισθμό βρήκα κόντρα την αύρα του Σαρωνικού ... ανοιχτά τριμ και χωρίς επιτάχυνση πήγαινα με 35 … η αναστροφή λίγο πιο πάνω με φώναζε να μπω μέσα της για να βγω από τη ζώνη της αύρας και να κερδίσω ταχύτητα ... είχε δίκιο ... μετά τα 550-600m ύψος πετώντας για τα καλά μέσα στην αναστροφή πήγαινα με 45+ χωρίς επιτάχυνση.
Λίγο προσοχή στη Motor Oil γιατί οι προσγειώσεις είναι περιορισμένες και συνεχίζουμε. Φθάνοντας Κινέτα είχα ήδη ανέβει ψηλότερα έτοιμος για την Κακιά Σκάλα. Εδώ προσγειώσεις απλά δεν υπάρχουν! Τα βράχια κατεβαίνουν μέχρι τη θάλασσα. Αν πέταγα πάνω από την Κακιά Σκάλα για πρώτη φορά θα πέταγά χεσμένος. Ευτυχώς, στο παρελθόν είχαμε πετάξει ελεύθερο από τον Καβελάρη (την ψηλότερη κορφή της Κακιάς Σκάλας) και μπήκα στο παιχνίδι με άλλη ψυχολογία αφού ήξερα ότι από την απογείωση βγαίνεις άνετα στην παραλία της Κινέτας.
Και τώρα τα δύσκολα ... LGMG ή αλλιώς αεροδρόμιο Μεγάρων. Για να μην ενοχλήσω είχα αποφασίσει, μετά την Κακιά Σκάλα, να κατέβω όσο χαμηλά γίνεται (ίσα για να εξασφαλίζω αναγκαστικές) και να πετάξω περνώντας βόρεια των Μεγάρων ... αλληθώρισα εντελώς ... με το ένα μάτι κοιτούσα για traffic και με το άλλο έψαχνα για καθαρές αναγκαστικές ... και σα να μην έφτανε αυτό, η ώρα ήταν περασμένες 12:30 και ο κάμπος των Μεγάρων με τραμπάλιζε με τις φούσκες του για τα καλά ... πέτυχα 2-3 που ήταν καλές και σκέφτηκα να εγκαταλείψω τη σιγουριά του reflex, να μαζέψω τριμ και να κυκλώσω αλλά πετώντας κοντά στο αεροδρόμιο δεν ήταν αυτό το ζητούμενο ... πέρναγα βόρεια των Μεγάρων και τη στιγμή που γύριζα νότια προς το στενό της Σαλαμίνας, είδα να απογειώνεται ένα αεροπλάνο ... πήρε ύψος πάνω από τη θάλασσα .... λίγο αργότερα έριξε 3 ελευθερατζίδες ... αυτό ήταν το σύνθημα ... τουλάχιστο μέχρι να κατέβουν κάτω, το αεροδρόμιο δεν περιμένει άλλο traffic … ακριβώς όσο χρόνο χρειαζόμουν.
Πήρα ύψος ασφαλείας για να περάσω το κανάλι και συνέχισα προς Σαλαμίνα ... λίγο πριν από την πόλη είδα 4-5 γλάρους να κυκλώνουν τα προσήνεμα θερμικά που ξεκόλλαγαν από τα λοφάκια ... ήμουν 2,5km από το στόχο και αποφάσισα να παίξω λίγο ... μάζεψα τριμ, πήρα τα φρένα και μπήκα μαζί με τους γλάρους ... δεν πρόλαβα να πάρω την πρώτη στροφή και τους είδα να με περιφρονούν και να εγκαταλείπουν το θερμικό ενοχλημένοι ... είμαι σίγουρος ότι στα «γλαρίστικα» με στόλισαν με αρκετά μπινελίκια ... πήρα πάνω από 100m δώρο και έφυγα για προσγείωση ... ότι έπρεπε για να περάσω πάνω από την πόλη της Σαλαμίνας.
Το σημείο που είχα επιλέξει ήταν η παραλία που έκανα μπάνιο μικρός, 200m πιο πέρα από ένα σπίτι που έχουν εκεί οι δικοί μου ... σωτήρας μου στην αναζήτηση κατεύθυνσης ανέμου ένα βενζινάδικο με τις σημαίες του να δείχνουν αεράκι ιδανικό ... μια δοκιμαστική διέλευση, αργή και χαμηλή για να μελετήσω το σημείο καλύτερα ... κύκλος αριστερά ... δεύτερη προσέγγιση και προσγείωση ... χεσμένος από χαρά, άφησα το fusion να πέσει μαλακά και για κάποια δευτερόλεπτα – δεν ξέρω πόσα – έμεινα «παγωτό» ... το μυαλό μου πέρναγε σε fast forward τις δύο ώρες που μόλις έζησα ... ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ !!!

Προσωπικά είμαι ευχαριστημένος με αυτή την πτήση ... μπορεί να μην είναι οι αποστασάρες που βλέπω να γίνονται με paramoter και μου τρέχουν τα σάλια ... από την άλλη, 70km με paramoter δε θα το έλεγες τοπική πτήση ... το σίγουρο όμως είναι ότι το paramoter είναι σπουδαίο «πράμα» ... βαριά ντόπα ... μεγάλη καψούρα ...

Σε αυτό το σημείο (σαν σε απονομή OSCAR) θα ήθελα να αναφερθώ σε όσους βοήθησαν σε αυτήν την «ταινία» :
- στο Δαίδαλο, που φύτεψε την ιδέα της πτήσης στον άνθρωπο
- στον Ίκαρο, που μας έδειξε – με το χειρότερο για αυτόν τρόπο - ότι η πτήση δε χωράει μαγκιές
- στο Λεονάρδο από το Βίντσι, που την έψαξε για να μας δείξει το δρόμο
- σε όλους αυτούς που μεσολάβησαν για να φτάσουν το paraglider εδώ που είναι σήμερα
... και τέλος στον Άρη
... πριν από χρόνια θυμάμαι να παιδευόμαστε ... εγώ με ένα SOLO από Ιταλία που φόραγε 86εκ προπέλα και αυτός με ένα δικό του, που του είχε προσαρμόσει μοτέρ από καρτ ... απογείωση και άνοδος με το ζόρι ... δεν έχει σημασία αν άλλοι ασχολήθηκαν με το paramoter πιο πριν ... σημασία έχει ότι το άτομο δείχνει με συνέχεια και συνέπεια ότι το θέμα τον ενδιαφέρει ... και το σημαντικότερο : είχε πρόοδο και εξέλιξη.-

(ΥΓ: φωτογραφίες μην περιμένετε ... υπάρχουν ελάχιστα λεπτά video που ούτε κατά διάνοια δεν αποτυπώνουν το ζητούμενο)

[dinoshaidutis]

Μπράβο βρε coppertone,καταευχαριστήθηκα με την πτησάρα σου.Τα γράφεις και τόσο ωραία και γλαφυρά,κρίμα που δεν γράφεις συχνότερα.Μου αρέσει το σκεπτικό όλο.Για το αεροδρόμιο δεν ξέρω να προσέχεις μην δώσουμε δικαιώματα.Επίσεις να σε ρωτήσω,έχεις ελένξει το glide σου σε μετρημένη απόσταση?Κάθε φορά που επαναλαμβάνεις μια διαδρομή γίνεται και πιό φιλική.Εγώ κάνω συχνά έλενχο κρητηρίων αναγκαστικής και το προτείνω σε όλους σας.
Σε ανύποπτοχρόνο και πριν προλάβω να ολοκληρώσω μοτίβο και σχέδιο,κλείνω γκάζι και πετάω προς την αναγκαστική.Η προσομοίωση τελειώνει οταν σιγουρευτώ οτι την εχω,σχεδόν κάτω.
Πάντα,ακόμα κι'όταν ξεκινάω την αναγκαστική,ψάχνω για καλύτερη.Σε μία απο τις περίπου δέκα πραγματικές αναγκαστικές που έχω κάνει,άλλαξα προορισμό καθ'οδόν αξιολογόντας κάποια για καλύτερη και ήταν.
Ελπίζω να πετάξουμε παρέα κάποια φορά.Καλές πτήσεις.

[aimilios]

Πολυ ωραια πτηση και πολυ καλη περιγραφη, αν συνοδευοταν και απο φωτογραφιες θα ηταν σαν να την ειχα κανει κι΄εγω. Αυτο ειναι το παραμοτερ.